در آینه‌ ربه‌کا
۱. ازدواجی در سایه‌ای سنگین
زن جوانی، ساده و بی‌نام، با مردی ثروتمند به نام ماکسیم دو وینتر ازدواج می‌کند.
او با امید به شروعی تازه به عمارت مندرلی قدم می‌گذارد، اما فضای خانه از یاد ربه‌کا، همسر اول، آکنده است.
ربه‌کا در ظاهر زنی کامل، زیبا و بی‌نقص بوده که همه عاشقش بوده‌اند.
راوی احساس بی‌ارزشی می‌کند و از همان ابتدا درگیر مقایسه و ناامنی درونی می‌شود.
مندرلی برای او خانه‌ای نیست، بلکه موزه‌ای از زندگی زن دیگری‌ست.
ماکسیم نیز سرد، مرموز و درگیر خاطراتی نامفهوم به نظر می‌رسد.
روایت آرام اما در حال انفجار است.

۲. راز پشت پرده مهربانی
رفتار خدمه، به‌ویژه خانم دنورز، وفادارانه و تحقیرآمیز است؛ گویی هنوز هم ربه‌کا بانوی خانه است.
راوی با هر قدم، با شبحی روبه‌رو می‌شود که حضور فیزیکی ندارد اما همه‌چیز را تسخیر کرده است.
دنورز چنان با حرارت از ربه‌کا حرف می‌زند که گویی او هنوز زنده است.
در پس لبخندها، راوی طرد می‌شود و تنهایی‌اش شکل خفقان به خود می‌گیرد.
او در تنهایی‌اش فرو می‌رود، بی‌آن‌که بداند این وضعیت پایدار نیست.
همه‌چیز برای افشای یک راز بزرگ آماده است.
سکوت مندرلی در حال فریاد زدن است.

۳. ربه‌کا: قربانی یا فریبکار؟
کشف جسد واقعی ربه‌کا پرده از فریب بزرگی برمی‌دارد.
ماکسیم در نهایت اعتراف می‌کند که نه‌تنها عاشق ربه‌کا نبوده، بلکه از او متنفر بوده است.
ربه‌کا چهره‌ای تاریک و بی‌رحم داشته و با نقاب فریب مردم را گول زده.
با این افشاگری، راوی به جای ترس، احساس آرامش می‌کند.
او دیگر نمی‌ترسد، چون رقیبش دیگر الهه نیست بلکه انسانی پر از خطاست.
ماکسیم نیز از قید گذشته آزاد می‌شود.
حقیقت تلخ اما رهایی‌بخش است.

۴. خانم دنورز: حافظ شعلهٔ خاموش
دنورز حاضر نیست بپذیرد که ربه‌کا کامل نبوده؛ برایش یک معشوقه‌ مقدس است.
او با راوی همان‌طور برخورد می‌کند که با یک غاصب یا خائن رفتار می‌شود.
حتی تلاش می‌کند او را به خودکشی بکشاند تا مندرلی، مال ربه‌کا بماند.
اما وقتی راوی رشد می‌کند و از سایه بیرون می‌آید، دنورز تسلطش را از دست می‌دهد.
دنورز بیش از آن‌که شخصیتی منفی باشد، اسیر یک وفاداری بیمارگونه است.
او نمی‌تواند دنیای بدون ربه‌کا را تصور کند.
پس همه‌چیز را به آتش می‌کشد.

۵. سوختن گذشته، ساختن آینده
در پایان، آتش مندرلی همان‌قدر که ویرانگر است، رهایی‌بخش هم هست.
خانه‌ای که نماد خاطره و دروغ بود، نابود می‌شود.
راوی و ماکسیم هرچند بی‌خانه، اما سبک‌تر و متحدتر می‌شوند.
دیگر چیزی نیست که آن‌ها را به گذشته ببندد.
آتش، تطهیرکننده است؛ نشانه پایان یک دروغ بزرگ و شروع صداقت.
«ربه‌کا» تنها زنی مرده نیست، بلکه استعاره‌ای‌ست از خاطره‌های سرکوبگر.
و حالا این سایه سوخته است.

۶. سکوت به جای قضاوت
در سراسر رمان، راوی نام ندارد؛ او بی‌صداست، بی‌هویت و محو در دیگران.
اما این بی‌نامی، کم‌کم به نشانی از قدرت درونی بدل می‌شود.
او کسی است که گذشته را از بین می‌برد، نه با قدرت فیزیکی بلکه با تاب‌آوری.
صدای راوی شاید بلند نباشد، اما اثرگذار است.
ماکسیم و دنیا یاد می‌گیرند که صدای کم، گاهی ریشه‌دارتر است.
قهرمان داستان نه کسی است که فریاد می‌زند، بلکه کسی است که باقی می‌ماند.
در سکوت، نجات رخ می‌دهد.